«Դա այն անեծքն է, որ տարածվում է ամբողջ երկրի երեսին» (Զաքարիա 5;3):
Սուտը սուտ է ծնում, նենգությունը` նենգություն, այլ կերպ ասած` մեղքը հետևանք է ծնում, և ամեն մի չարիքի արմատը մեղքն է:
Ճշմարտության` այսօր էլ լսելի պարզորոշ ու բարձրագոչ ձայնը ոմանց ունկերում լսվում է որպես անըմբռնելի, խլացուցիչ աղաղակ, ոմանց հասնում է անճանաչելիորեն խեղաթյուրված:
Ճշմարտությունը չունի մեղքի մասնաբաժին այս ամենում:
Աղանդավորական շարժումներ, հայակործան սորոսականներ, խաղատներ, ռոք ակումբներ, գիշերային ակումբներ, միասեռականների ակումբներ... նմանատիպ հաստատությունները ստեղծված են հոգեպես, երբեմն էլ նաև ֆիզիկապես մարդուն ոչնչացնելու համար:
Մարգարեները հույսով պատմում էին մի բանի մասին, որին իրենք ականատես չեղան, որովհետև մինչև Քրիստոս էին (Ա Պետր.1;12): ՈՒրեմն ինչքան մեծ է Աստծո սերը և ողորմությունը, որ մեզ պատվեց Իր Օծյալ Սրբի Նվիրումով:
Անշուշտ շա՜տ հետաքրքրական պիտի ըլլան սա՛ քանի մը գիծերը Մանթաշեանի կեանքէն ու գործերէն, մասնաւորապէս գործի մարդոց և գործի մէջ նոր նետուող երիտասարդներու համար։
Այս խոսքերը մարդկանց աչքից հեռացնում են Աստծուն և թողնում աննվաճելի բարձունքի վրա. ա՛յն մարդկանց աչքից, ովքեր մտադիր էլ չեն որևէ քայլով նվազեցնել այդ հեռավորությունը:
«Ես եմ Ճանապարհը եւ Ճշմարտությունը եւ Կյանքը» (Հովհ.14;6): Ո՛վ մարդ, դու, անկախ հավատի աստիճանից, Եկեղեցու` խաղաղ սրբավայրի կարիքն ունես` խուսափելու համար սխալ հասկացվելուց, իսկ շատ հաճախ էլ՝ քո իսկ սխալական անձից։
Այս երկրավոր կյանքը մեզ տրված է ոչ թե նրա համար, որ ապրենք մեր հաճույքի համար և ինչպես մենք ենք ցանկանում, այլ որպեսզի աշխատենք, Աստծուն հաճելի լինենք և բերենք Նրան այն պտուղները, որ Նա է մեզնից սպասում:
Այս օրերին Թուրքիայում «Վերադարձը Արևմտյան Ադրբեջան՝ որպես մարդու իրավունքների գերակայության կարևոր պայման» թեմայով բավականին ներկայացուցչական միջազգային կոնֆերանս է ընթանում, որի շրջանակներում ՀՀ տարածքային ամբողջականության դեմ բազմաթիվ ելույթներ են հնչել...